«میس مگزین»، نشریه جنبشی فمینیستی است که از سال ۱۹۷۱ به این سو، در زمینه حقوق زنان فعالیت می‌کند و نخستین نشریه فمینیستی منتشر شده در ایالات متحده است.

ترجمه یادداشت نسرین ستوده در وب‌سایت «میس مگزین»:

سلام و درود گرم من از ایران را پذیرا باشید. دوست دارم همبستگی عمیق و صادقانه خود را به کارکنان و خوانندگان «میس مگزین» ابراز کنم.

پیوند من با شما در قدردانی من از حمایت بی‌دریغ شما از من و همسرم در روزهای دشوار حبس من ریشه دارد. در روزهایی که حلقه فشار، روزانه به گرد خانواده ما تنگ‌تر می‌شد، پوشش آزارهای حقوق‌بشری در داخل و خارج زندان‌های ایران، در کنار نگرانی شخصی بارز برای ما (و دیگران)، امیدی را که شدیدا نیازمند آن بودیم، برایمان به ارمغان آورد.

در چنین ایام سختی که جنبش زنان در ایالات متحده با حمله روبه‌روست و حق سقط جنین به‌طور اساسی محدود شده است، می‌خواهم کنار شما بایستم و حمایتم از شما را از این سوی جهان (ایران) به شما اعلام کنم.

من آنچه را «میس مگزین» تاکنون انجام داده و آنچه برای پیش‌برد حق زنان در آمریکا و در سراسر جهان انجام می‌دهد، بسیار می‌ستایم.

بینش و تعهد شما و دیگر مدافعان حقوق زنان، نشأت‌ گرفته از قدرت فردی و درک شما از تاریخ است. به همین دلیل، من به توانایی شما در رویارویی با مشکلات و فائق آمدن بر چالش‌ها ایمانی راسخ دارم. بسیاری از افراد که فعالیت و عزم شما را نظاره‌گرند، بی‌شک به جنبش شما خواهند پیوست.

حق سقط جنین و جلوگیری از بارداری که به لطف پیکار سخت بی‌شمار زنان و مردان در ده‌ها کشور جهان به رسمیت شناخته شده، حالا بار دیگر در معرض خطر است.

اینکه این تهدید هم‌اکنون از کشوری که مدت‌هاست قلب تپنده جنبش جهانی حقوق زنان بوده است، یعنی از آمریکا سر بر آورده، آن را به‌طور خاصی نگران‌کننده‌تر می‌کند.

دیدن فاصله گرفتن کشور شما از اصول آزادی و پیشرفتی که همواره مایه الهام بوده است (حتی اگر این پیشرفت هنوز به‌طور کلی محقق نشده باشد) به‌شدت غم‌انگیز است. همه باید از اینکه چه‌ چیزی چنین خلأیی را پر خواهد کرد، نگران باشیم.

پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ در ایران، قوانین جدیدی که زنان و دختران را به‌شکل قابل‌ توجهی از حقوقشان محروم کرد، بخشی از تلاش دسیسه‌آمیز بزرگ‌تر برای محدود کردن آزادی مدنی همگان بود.

به‌ عنوان کسی که در روزگار از دست رفتن آزادی و دموکراسی زندگی کرده (و البته در مخالفت با آن، کارزار به راه انداخته است)، می‌توانم هشدار بدهم که این ماجرا به تصمیم دیوان عالی درباره سقط جنین محدود نخواهد ماند.

زنان در ایران همچنان با قوانینی روبه‌رو می‌شوند که حق آنان بر بدنشان و حتی توانایی‌شان برای تصمیم‌گیری برای خود را محدود می‌کند. ما زنان در ایران در ازدواج، طلاق، حضانت فرزند، ارث و مسافرت از فرصت‌های یکسان با مردان محرومیم.

قانون حجاب اجباری در ایران ما زنان را مجبور می‌کند که مویمان را در اماکن عمومی بپوشانیم اما این همانا راهی است که نیروهای محافظه‌کار برای اعمال کنترل سیاسی به کار می‌گیرند. کنترلی که نه فقط زنان، بلکه مردان را هم به تله می‌اندازد.

این ممکن است به تجربه شما برای جنگیدن بخ منظور احقاق حقوق باروری‌ در آمریکا شباهت داشته باشد.

جنبش زنان در ایران با پس‌رفت بسیار روبه‌رو شده است اما همچنان ادامه خواهد یافت چرا که کشور من پر از مردمانی‌ست که به انصاف و عدالت بها می‌دهند.

ما همواره خواستار حق کار، حق طلاق، حق سقط جنین، حق پوشش آزاد، حق حضانت فرزندانمان و هزاران حق دیگر خواهیم شد که حالا مرتب و هر روز، نقض می‌شوند.

من در کنار شما خواهرانم می‌ایستم تا با همبستگی زنانه‌مان، بر سرکوب پیروز شویم و جهانی بهتر و امن‌تر برای نسل‌های بعدی بسازیم.