سمیرا قرائی
ایران اینترنشنال
ایران اینترنشنال
نقطه عزیمت بغداد در این مقطع، جمله‌ای است که محمد السودانی، نخست‌وزیر عراق، در گفت‌وگو با رویترز گفت: خلع سلاح واقعی فقط وقتی ممکن است که «ائتلاف تحت رهبری آمریکا» از عراق خارج شود.
کتاب تازه «لگد زدن به لانه زنبور» نوشته دنیل زغبی (Daniel E. Zoughbie) در میانه موج تازه‌ای از بازخوانی سیاست‌های آمریکا در خاورمیانه منتشر شده؛ منطقه‌ای که حالا، پس از ۸۰ سال دخالت مستقیم و غیرمستقیم واشینگتن، همچنان در نقطه جوش است.
افزایش بی‌سابقه تخفیف نفت ایران به چین را باید یکی از نشانه‌های تازه از وضعیت شکننده تهران در بازار جهانی انرژی دانست.
دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری ایالات متحده، دوشنبه در سخنرانی خود بر عرشه ناو هواپیمابر «جورج واشینگتن» در ژاپن، گفت که جمهوری اسلامی در آستانه ساخت سلاح هسته‌ای بود تا اینکه آمریکا در جریان جنگ دوازده‌روزه با اسرائیل در ماه ژوئن، تاسیسات هسته‌ای را هدف قرار داد.
مکانیسم ماشه از کجا آمد؟ ابتکار که بود؟ روسیه کجا دست ایران را گرفت و کجا پشت ایران را خالی کرد؟ و چرا این روزها از صحن علنی مجلس، رییس مجلس در دفاع از کشوری خارجی به وزیر خارجه سابق حمله می‌کند؟ آیا این دفاع و پذیرفتن انگ روس‌پرستی ارزشش را دارد؟
بعد از سال‌ها جنجال، رفت و برگشت بین مجلس، شورای نگهبان و مجمع تشخیص مصلحت، بالاخره جمهوری اسلامی ایران کنوانسیون مقابله با تامین مالی تروریسم یا همان سی‌اف‌تی را تصویب کرد و به معاهده «کنوانسیون بین‌المللی مقابله با تامین مالی تروریسم» پیوست.
در روزگاری که خاورمیانه هر روز میان آتش‌بس و آتش‌گشودن معلق است، یک رستوران کوچک در قلب تل‌آویو بدل شده به صحنه‌ی تازه دیپلماسی آمریکایی؛ جایی که صلح و سیب‌زمینی سرخ‌کرده کنار هم سرو می‌شوند.
اظهارات اخیر علی لاریجانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی، نشان می‌دهد در سیاست هسته‌ای جمهوری اسلامی خطوط قرمز سنتی همچنان پابرجاست و همچنان در بر پاشنه عدم همکاری می‌چرخد.
دختر علی شمخانی تاکنون یک بار عروسی کرده، اما حاشیه‌های این یک شب مراسم، حداقل در دو مورد افکار عمومی را به‌شدت تحت تاثیر قرار داده؛ یک بار در خصوص محل برگزاری عروسی و بریز و بپاش اقتصادی و بار دوم بابت حجاب و سروشکل زنان حاضر در ویدیویی که از مراسم منتشر شده است.
از «آقای باهوش و رهبر برجسته» تا «مایه ناامیدی و بیمار روانی»؛ رابطه ترامپ و پوتین رابطه‌ای ساده و یک‌خطی نبوده است.
آتش‌بس در غزه، دونالد ترامپ می‌داند این تنها «آغاز» است نه پایان بحران. در ظاهر، آرامشی شکننده بر غزه حاکم شده، اما در عمق این سکوت، رقابت‌های تازه ژئوپلیتیک آغاز شده و بدون درگیر کردن ایران در یک مسیر دیپلماتیک، یا بدون حل «مشکل ایران»، صلح به دشواری ماندگار خواهد بود.
در اواخر مهرماه، وب‌سایت «تانکر ترکر» گزارشی منتشر کرد مبنی بر اینکه نفت‌کش‌های وابسته به جمهوری اسلامی ایران، برای نخستین‌بار از سال ۲۰۱۸، در سامانه موقعیت‌یاب جهانی (اِیآیاِس) با موقعیت واقعی خود ظاهر شده‌اند.
در کمال شگفتی طرح آتش‌بس ترامپ برای غزه پیش رفت. گروگان‌ها شب ۲۲ مهرماه را در خانه‌های خود و نه در تونل‌های حماس خوابیدند و در کمال تعجب، از اینفانتینو و گوترش گرفته تا سران عراق و نروژ، به مصر آمدند تا آینده‌ای تازه را برای خاورمیانه رقم بزنند.
دعوت از جمهوری اسلامی ایران برای شرکت در نشست صلح شرم‌الشیخ را می‌توان یکی از معنادارترین نشانه‌های تغییر در راهبرد آمریکا و متحدان عرب آن نسبت به تهران دانست.
حمله ناگهانی گروه حماس به اسرائیل در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ و جنگ گسترده غزه، نه‌تنها نظم امنیتی خاورمیانه را برهم زد، بلکه معادلات جمهوری اسلامی را نیز وارد مرحله‌ای تازه کرد.
در میانه بحرانی‌ترین ماه‌های جنگ غزه، هنگامی که میانجی‌گران آمریکایی و عربی از پیشرفت در مذاکرات آتش‌بس ناامید شده بودند، یک حادثه غیرمنتظره همه چیز را تغییر داد: حمله اسرائیل به دوحه، پایتخت قطر؛ جایی که رهبران حماس مشغول بررسی آخرین پیشنهاد ایالات متحده برای آتش‌بس بودند.
عباس عراقچی، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی، گفته است که توافق قاهره دیگر نمی‌تواند پایه و اساس همکاری با آژانس باشد و باید راهکار دیگری برای ادامه تعاملات بین تهران و آژانس پیدا شود.
تحولات غزه از هفتم اکتبر تا امروز، باعث شده بار دیگر پای چهره‌های قدیمی عرصه دیپلماسی به میدان باز شود. چهره‌هایی که شاید وقتی نام جنگ به میان می‌آید، چندان خوش‌نام نباشند مثل تونی بلر؛ نخست‌وزیری که از جنگ جهانی دوم به این سو بریتانیا را وارد بیشترین تعداد جنگ کرده است.
در حساس‌ترین روزهای خاورمیانه، با دونالد ترامپ، رییس‌جمهوری امریکا عازم سفر به این منطقه شدم. سفری که نه پیام ژئوپولیتیک سفر نیکسون به چین را داشت و نه پیام سیاسی سفر اوباما به قاهره. این سفر، فراتر از همه این‌ها حاکی از تغییرات سیاسی عمیق و تغییر پارادایم سیاسی در خاورمیانه بود.
