جعفر پناهی، کارگردان برجسته ایرانی، در نشست خبری پس از دریافت نخل طلای جشنواره کن، گفت: «هنگام دریافت نخل طلا، چهره دوستانی که با هم در زندان بودیم جلوی چشمانم بود. آن روزها ما در زندان بودیم، اما مردم در خیابان‌های شهر و سراسر کشور برای آزادی می‌جنگیدند.»
افزود: «یک لحظه به خودم گفتم پیش این عزیزان شرمنده نشدم.»
در پاسخ به پرسش خبرنگاری از اوکراین که گفته بود داستان فیلم برای مردم اوکراین – که درگیر جنگ، اسارت و میل به انتقام هستند – هم بسیار ملموس و قابل درک است، جعفر پناهی بر جهانی بودن درد و رنج انسان‌ها تاکید کرد و گفت: «در هر جای دنیا یک‌سری مشکلات وجود دارد؛ جایی جنگ است، جایی دیکتاتوری.»
پناهی افزود: «ما یک درد مشترک داریم و از همان درد مشترک حرف می‌زنیم. وقتی از خشونت می‌گوییم، نگران تداوم آن هستیم. دنبال این هستیم که این چرخه خشونت را جایی متوقف کنیم. امیدوارم آن روز فرا برسد.»
پناهی همچنین از اهمیت این موفقیت برای نسل جدید فیلمسازان گفت و اظهار امیدواری کرد که «این نقطه امید» باعث شکوفایی جوانانی شود که می‌خواهند چه در داخل ایران و چه در جهان بدرخشند.
او در بخشی دیگر از سخنانش گفت: «برای نسل من، سینما مقدس است. ما از خیلی چیزها گذشتیم تا بتوانیم آن فیلمی را که می‌خواهیم بسازیم. کاری را که دوست داشتیم انجام دادیم و اجازه ندادیم مشکلات مانع‌مان شوند. تلاش کردم حتی یک ریال از جایی نگیرم تا استقلالم را حفظ کنم.»
