گلرخ ایرایی، زندانی سیاسی نامه‌ای به مناسبت اولین سالگرد بازداشت و ادامه بلاتکلیفی نسیم غلامی سیمیاری، یکی از هم‌بندی‌هایش در زندان اوین نوشته و از او به‌عنوان یکی از زنان معترض «کف خیابان» نام برده که در بازجویی‌ها وادار به اعتراف علیه خود شده و با اتهاماتی سنگین مواجه است.
ایرایی در این نامه که روز جمعه ۲۸ اردیبهشت‌ماه در اینستاگرامش منتشر شده، سیمیاری را زنی که به‌خاطر فقر و فلاکت تنیده شده در زندگی همه مردم برای اعتراض به خیابان رفته و مطالبه‌اش بهتر زیستن بود، توصیف کرده و نوشته به نسیم غلامی سیمیاری و همه کسانی مانند او هستند افتخار می‌کند.
نسیم غلامی سیمیاری روز ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۲ در یکی از خیابان‌های تهران به دست ماموران اطلاعات سپاه بازداشت و پس از چهار ماه نگهداری در سلول انفرادی و بازجویی در بازداشتگاه‌های یک-الف و دو_الف سپاه پاسداران در تهران به بند زنان زندان اوین منتقل شد.
ماموران پس از بازداشت او اقدام به تفتیش منزلش کردند و برخی وسایل شخصی از جمله مدارک شناسایی، تلفن‌های همراه، کامپیوتر، پول، طلا، ساعت و تعدادی از لباس‌های او و خانواده‌اش را با خود بردند.
گلرخ ایرایی با اشاره به این‌که هم‌بندی‌اش به خاطر حضور در اعتراضات سال ۱۴۰۱ بازداشت و از سوی ماموران اطلاعات سپاه وادار به اعتراف علیه خود شده و با با اتهاماتی سنگین مواجه است، در نامه‌اش خاطرنشان کرد: «اعتراض حق ما و خیابان از آن ماست.»
ایران‌اینترنشنال، آذرماه ۱۴۰۲ در گزارشی به نقل از یک منبع نزدیک به خانواده سیمیاری گزارش داد ماموران اطلاعات سپاه با شکنجه جسمی و روانی و تهدید او به ادامه نگهداری در سلول انفرادی و فشار بر خانواده‌اش از او ویدیویی حاوی اعتراف اجباری گرفته و ضمیمه پرونده‌اش کرده‌اند.
جمهوری اسلامی بارها با ضبط و پخش اعترافات اجباری از بازداشت‌شدگان، آن‌ها را به شهادت دادن علیه خود وادار کرده است.
دستگاه قضایی جمهوری اسلامی احکام خود علیه زندانیان سیاسی را بر اساس همین اعترافات اجباری صادر می‌کند؛ رویه‌ای که همواره مورد اعتراض شدید سازمان‌های حقوق بشری است.
ایرایی که خود روز چهارم مهر ۱۴۰۱ در رابطه با خیزش انقلابی بازداشت و به پنج سال زندان قطعی محکوم شده، در نامه خود سیمیاری را زنی سرشار از مقاومت و بی‌ادعا و کسی که «در قساوت زنجیرها ایستاد، دلتنگی را به ستوه آورد و نغمه نبرد را سرود» توصیف کرده است.
بنا به اطلاعات رسیده به ایران‌اینترنشنال، سیمیاری از زمان بازداشت تاکنون سه بار به بازپرسی زندان اوین منتقل شده و در جلسات بازپرسی از سوی ناصر جلایر سرتقی، بازپرس دادسرای اوین با اتهامات سنگینی از جمله «بمب‌گذاری در اماکن عمومی، اجتماع و تبانی و تبلیغ علیه نظام» مواجه شده است.
ایرایی در نامه خود دلیل وارد کردن اتهامات سنگین به سیمیاری از سوی نهادهای امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی را پاسخ به حضور او به عنوان یک معترض در کف خیابان دانسته و نوشته این موضوع نه‌تنها محکوم که نشان از استیصال و کینه‌توزی حکومت و سیستم قضایی و امنیتی آن است.
اطلاعات رسیده به ایران‌اینترنشنال حاکی است که سیمیاری در جلسات بازپرسی از سوی بازپرس پرونده مورد توهین قرار گرفته و تهدید به اعدام و اعمال فشار بر خانواده‌اش و بازداشت دیگر نزدیکانش شده است.
یک منبع نزدیک به خانواده سیمیاری در گفت‌وگو با ایران‌اینترنشنال گفته در دادسرا بازپرس تاکید بر وکیل تسخیری برای او داشت و تا ۱۰ ماه پس از بازداشت در اسفند ۱۴۰۲ از حق اجازه دسترسی به وکیل و ملاقات با او محروم بود.
به گفته این منبع آگاه، سیمیاری در دو ماه نخست بازداشت اجازه هیچ تماسی با خانواده نداشت و اولین ملاقات او با خانواده پس از پنج ماه و در بند زنان زندان اوین انجام شده است.
جمهوری اسلامی از آغاز روی کار آمدن خود همواره فعالان مدنی، سیاسی و حقوق بشری منتقد حکومت را بازداشت، شکنجه و زندانی کرده است.
از زمان آغاز خیزش سراسری ایرانیان علیه جمهوری اسلامی از شهریور ۱۴۰۱ تاکنون، سرکوب فعالان مدنی، سیاسی و معترضان از سوی حکومت شدت گرفته و همچنان در شهرهای مختلف کشور ادامه دارد.
