بر اساس اطلاعات رسیده به ایراناینترنشنال، سجاد مرادی وندان، شهروند اهل آبدانان که از روز ۲۳ اسفند در زندان مرکزی ایلام اقدام به دوختن لبهای خود کرده بود، با وعده مسوولان زندان مبنی بر رسیدگی به پرونده و آزادیاش از زندان، لبهایش را باز کرد و به اعتصاب غذای خود پایان داد.
مرادی وندان روز ۱۱ بهمن در شهر مسجدسلیمان از سوی ماموران امنیتی بازداشت و پس از انتقال به بازداشتگاه یکی از نهادهای امنیتی استان ایلام و طی «مراحل بازجویی»، به زندان مرکزی ایلام منتقل شد.
او از ۲۳ اسفند در اعتراض به بلاتکلیفی در زندان و تلاشها برای گرفتن اعترافات اجباری، لبهای خود را دوخت و دست به اعتصاب غذا زد.
شکوفه مرادی، خواهر این زندانی سیاسی، با تایید خبر این اقدام اعتراضی سجاد گفته بود که برادرش «مورد شکنجه قرار گرفته و دندانش در اثر ضرب و جرح شکسته» است.
او همچنین درباره وضعیت برادرش هشدار داده و گفته بود: «سجاد مرادی وندان بیش از یک ماه در سلول انفرادی بوده و با این که بر اساس قانون بایستی تحت عنوان عفو از زندان آزاد میشد اما همچنان او را در زندان نگه داشتهاند و قصد اخذ اعترافات اجباری از او دارند.»
۱۳ بهمن ۱۴۰۱ هم برادر سجاد به نام سامان مرادی وندان که پیش از آن با تودیع وثیقه از زندان آزاد شده بود، مجددا به وسیله ماموران امنیتی بازداشت شده بود.
سجاد مرادی وندان با گذشت ۱۶ روز از اقدام اعتراضیاش، لبهای خود را باز کرده اما بنا بر اطلاعات رسیده به ایراناینترنشنال، وعدههای مسوولان زندان به این شهروند زندانی هنوز عملی نشده و او همچنان در وضعیتی بلاتکلیف در زندان به سر میبرد.
سجاد مرادی وندان پدر یک فرزند پسر خردسال است و تاکنون از حق دسترسی به وکیل محروم مانده است.
به گفته سازمانها و گروههای حقوق بشری، تداوم بازداشت و بلاتکلیفی او در زندان در شرایطی است که مسوولان بازپرسی دادسرای استان ایلام از پذیرش وثیقه برای آزادی موقتش امتناع کردهاند.
پس از انتشار خبر دستگیری سجاد مرادی وندان، مردم آبدانان استان ایلام در اعتراض به این بازداشت شامگاه ۱۲ بهمن ماه به خیابان آمدند و فریاد «مرگ بر خامنهای» سر دادند و با شعار «اروپا اروپا یا با سپاه یا با ما» خواهان اضافه شدن نام سپاه به لیست تروریستی اتحادیه اروپا شدند.
تجمعکنندگان همچنین ضمن اظهار نگرانی درباره خطر جانی برای سجاد، خواهان برقراری تماس تلفنی او با خانوادهاش شده بودند.
بر اساس اطلاعات رسیده به ایراناینترنشنال، سجاد مرادی وندان شهروند ۳۴ سالهای است که پیش از بازداشت برای بیش از سه ماه در حال فرار از دست ماموران بوده است.
پدر زانیار تندرو با شورش محی، گزارشگر کانون دفاع از دموکراسی و حقوق بشر هانا گفتوگو کرده و گفته که این خانواده شش نفره (زانیار همراه با پدر، مادر، دو خواهر و یک برادر کودک خود) اکنون در کمپ موغلا در حوالی ازمیر ترکیه و در شرایطی ناگوار هستند و خطر دیپورت آنها را تهدید میکند.
زانیار تندرو، نوجوان پیرانشهری که در جریان خیزش انقلابی از هر دو چشم و سر هدف شلیک گلوله قرار گرفته و مجروح شده، در تلاش برای رسیدن به ایتالیا از طریق یونان در آبهای مرزی یونان بازداشت و به ترکیه فرستاده شده است.
طبق اظهارات پدر زانیار، او که اول فروردین امسال ۱۸ ساله شده است، بینایی کامل چشم راست و ۴۰ درصد بینایی چشم چپش را از دست داده و در صورت انجام نشدن به موقع عمل جراحی، خطر از دست رفتن بینایی چشم دیگرش هم بیش از پیش وجود دارد.
حمزه تندرو در این گفتوگو درباره وضعیت پسرش گفته است: «زانیار در مراکز درمانی پیرانشهر، ارومیه، تبریز و شیراز تحت مداوای پزشکی و جراحی قرار گرفت اما نتیجهای نگرفتیم.»
به گفته او، زانیار به علت وجود ساچمه در گلو و در قسمت چپ مغز، توان صحبت کردن ندارد و تعادل فیزیکی خود را از دست داده است.
این خانواده بر اساس گفتههای حمزه تندرو، به دلیل صدور حکم جلب و فشار نهادهای امنیتی و با هدف درمان زانیار در ایتالیا، در نهایت اوایل فروردین ماه مجبور به خروج از ایران شدهاند.
روز پنجم فروردین و پس از «چهار روز و چهار شب» از شروع این سفر، قایق حامل زانیار و سایر پناهجویان به دلیل خراب شدن موتور در آبهای یونان متوقف میشود و با حضور پلیس یونان، پس از ۲۴ ساعت تحویل پلیس ترکیه میشوند.
پدر زانیار درباره این دستگیری میگوید پلیس یونان با پناهجویان بسیار بدرفتاری کرده، خیلیها را کتک زدهاند و مدارک پزشکی و گوشی موبایل زانیار را هم در آب انداختهاند.
حمزه تندرو همچنین درباره شرایط ناگوارشان در کمپ موغلا گفته است: «دو روز است که از مسوولان کمپ میخواهیم باقیمانده قرصهای زانیار را تحویل یا اجازه بدهند قرص جدیدی برای او خریداری کنیم و تحت مداوا و معاینه دقیق پزشکی قرار بگیرد اما هیچ رسیدگی پزشکیای انجام نشده و زانیار شرایط خوبی ندارد.»
بر اساس گفتههای پدر زانیار، آنها همراه با ۴۰ پناهجوی دیگر همگی در یک اتاق کوچک نگهداری میشوند و زانیار در این مدت «مدام دستش را زیر چانه زده، نشسته و نتوانسته بخوابد»؛ به طوری که او از مسوولان کمپ خواسته اگر «سلول انفرادی» دارند پسرش را به آنجا بفرستند تا او بتواند «دو ساعت بخوابد».
پدر این معترض مجروح همچنین از نهادهای حقوق بشری درخواست کمک کرده و با دادن هشدار درباره شرایط روحی بسیار بد زانیار و نگرانی از احتمال خودکشی او گفته است: «میترسم بلایی سر خودش بیاورد.»
حمزه تندرو با اشاره به این که تا این لحظه «حتی یک ریال کمک مالی از کسی یا سازمانی» نگرفتهاند و هزینههای درمان و سفر غیرقانونی خود را از طریق فروش خانه و وسایلشان تامین کردهاند، گفت: «چقدر باید برای درمان و نجات فرزندم تمنا کنم؟ مگر کل دنیا درد ما را نمیداند و نمیبیند؟ پسرم را دارم جلوی چشمانم از دست میدهم و به بنبست رسیدهام. فکر میکردم اگر از ایران خارج شویم درهای کمک باز میشود اما ...»
پیش از این ویدیویی از زانیار تندرو در قایق پناهجویان منتشر شده بود که در آن میگفت با وجود ۱۱ ساچمه در سر و زخمهایی بر بدن، بدون آب، غذا و دارو مانده است.
زانیار دو بار در جریان اعتراضات سراسری هدف شلیک مستقیم نیروهای امنیتی و انتظامی قرار گرفت که بار اول آن در شب قتل زکریا خیال، از کودکان کشته شده در خیزش انقلابی پیرانشهر بود.
در این حمله، زانیار به دلیل اصابت گلولههای ساچمهای از ناحیه دست و سینه در منزل مداوا شد اما شامگاه پنجم آبان بار دیگر در اثر شلیک نیروهای حکومتی از ناحیه کتف، دست و چشم بهشدت زخمی شد که در این تیراندازی بینایی کامل چشم راست و نیمی از بینایی چشم چپ خود را از دست داد.
