مریم اکبری منفرد، زندانی سیاسی در زندان سمنان، در آغاز چهاردهمین سال حبس خود اعلام کرد که «مصمم‌تر از گذشته» است و «با خبرهای هر اعتراض و هر قیام شراره‌های شعله سرکش ایمان» قلبش جاری می‌شود.
این زندانی سیاسی در نامه‌ای از زندان نوشت که ۱۳ سال پیش در روز هشتم دی او را «از سارای چهار ساله و دو دختر ۱۲ ساله‌اش» جدا و «برای پاره‌ای از توضیحات راهی اوین کردند» و از «وعده مضحک» که «صبح پیش بچه‌هایت برمی‌گردی»، ۱۳ سال گذشته است.
او تاکید کرد: «اگر چه با بند بند وجودم دلم می‌خواست در کنار فرزندانم می‌بودم ... اما پشیمان نیستم بلکه مصمم‌تر برای ادامه مسیرم هستم و در این مدت شعله سرکش ایمان درون قلبم مرا سراپا نگه داشته است.»
مریم اکبری منفرد سال ۱۳۸۸ بازداشت و به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی» به ۱۵ سال زندان محکوم شد. سه برادر و یک خواهر خانم اکبری منفرد را در دهه ۶۰ به اتهام عضویت در سازمان مجاهدین خلق اعدام کردند.
در همین حال او نوشت: «گمان می‌کردند اگر عزیزان ما را بکشند حکومتشان ابدی خواهد شد! زهی خیال باطل که این‌گونه شهیدانمان در رستاخیز انقلاب در میانه شعله‌های خیابان‌ها برخاسته‌اند ... خاکسترشان را باد در سنگفرش‌های این شهر چنان پراکنده که زنان و مردانی نستوه از خاک روییده‌اند.»
مریم اکبری منفرد در پایان نامه خود ضمن ابراز همدردی با خانواده‌های داغدار خیزش انقلابی مردم ایران نوشت: «صحبت از ۱۳ سال نبرد بی‌وقفه است اما کلام کوتاه این‌که من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید سرود فتح خواهم خواند.»
مریم اکبری منفرد در نامه خود نوید داد که: «فردا از آن ماست.»
پیش از این سازمان عفو بین‌الملل و دیگر نهادهای حقوق بشری بارها به زندانی ماندن مریم اکبری منفرد بدون یک روز مرخصی و محروم بودن او از خدمات درمانی اعتراض کرده‌اند.
