به نوشته روزنامه اسرائیلی هاآرتص، اگر قراردادی برای احیای برجام امضا شود، اسرائیل باید سیاستی تنظیم کرده و برای مقابله با دیگر اقدامات ایران، با ایالات متحده همکاری کند.
روزنامه هاآرتص در تحلیلی درباره مذاکرات اتمی قدرت‌های جهانی با جمهوری اسلامی، نوشت که در این مرحله کار چندانی از دست اسرائیل برنمی‌آید و امضا یا امضا نشدن توافق، تنها به تصمیم رهبر جمهوری اسلامی بستگی دارد.
هاآرتص با انتقاد از مخالفت آشکار اسرائیل با برجام در سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ و نیز تلاش بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر وقت اسرائیل برای راضی کردن دولت دونالد ترامپ به خروج از برجام، خروج آمریکا از برجام را اقدامی سراسر منفی برای اسرائیل توصیف کرد.
به نوشته هاآرتص، وقتی که آمریکا از برجام خارج شد، ایران نزدیک به ۳۰۰ کیلوگرم اورانیوم با غنای ۳/۶۷ درصد داشت اما امروز این کشور نزدیک به هزار کیلوگرم اورانیوم با غنای پنج درصد، ۲۴۰ کیلوگرم اورانیوم با غنای ۲۰ درصد و ۴۰ کیلوگرم اورانیوم با غنای ۶۰ درصد دارد.
همچنین با راه‌اندازی سانتریفوژهای پیشرفته آی‌آر۶ و آی‌آر۸، ایران می‌تواند در مدتی کوتاه ۲۵ کیلوگرم اورانیوم با غنای ۹۰ درصد تولید کند که برای ساخت یک کلاهک اتمی کافی است.
به نوشته هاآرتص، رهبران اسرائیل می‌کوشند بگویند که انتخاب میان یک قرارداد بد (برجام ۲۰۱۵) یا یک قرارداد بدتر (برجام، نسخه ۲۰۲۲) با یک قرارداد خوب است اما در واقعیت، به نوشته هاآرتص، انتخاب بین یک قرارداد ناکافی (برجام ۲۰۱۵) یا عدم امضای قرارداد است.
هاآرتص در ادامه نوشت که مقام‌های اسرائیلی می‌گویند با هر قراردادی مخالف نیستند و دنبال قراردادی بهترند و این قرارداد بهتر، باید تا ابد برنامه اتمی ایران را متوقف کند و به موضوعاتی مانند برنامه موشکی ایران و برنامه پهپادی این کشور نیز رسیدگی کرده و به منظور مقابله با اقدامات تروریستی جمهوری اسلامی در منطقه، تحریم‌های اقتصادی علیه تهران برقرار کند.
اما بر اساس همین تحلیل، این قرارداد بهتر همچون «هیولای دریاچه لاخ نس» در اسکاتلند است: برخی باور دارند که وجود دارد، بعضی می‌گویند آن را دیده‌اند و شماری نیز می‌توانند جزییات آن را تشریح کنند؛ اما هیچ سندی دال بر وجود آن در دست نیست.
هاآرتص نوشت: «شاید بتوان این گزینه را مطرح کرد که می‌بایست از همان سال ۲۰۱۴ با ایران مانند ببری کاغذی برخورد می‌شد و به جمهوری اسلامی فهمانده می‌شد که ادامه برنامه اتمی‌اش، آن را با خطر حمله نظامی روبه‌رو خواهد کرد.»
بر اساس همین تحلیل اما در واقعیت، ایالات متحده در آن زمان تا زانو در افغانستان و عراق گیر کرده بود و همزمان داشت سیاست خارجی خود را از خاورمیانه متوجه شرق آسیا می‌کرد و در نتیجه چنین تهدیدی ممکن نبود.
از سوی دیگر، هاآرتص درخواست اسرائیل را برای اینکه قرارداد اتمی با ایران مسائل غیراتمی مانند دخالت‌های منطقه‌ای و برنامه موشکی را در بر بگیرد، غیرصادقانه خواند.
بر اساس این تحلیل، اسرائیل بارها گفته است برنامه اتمی ایران تهدیدی حیاتی برای این کشور است و آمریکا نیز تأکید داشته که برجام تنها برای رسیدگی به موضوع اتمی است.
