جمعی از کنشگران ایرانی ساکن کانادا در رژه افتخار افراد کوییر، اقلیت‌های جنسی و جنسیتی، در ونکوور طی بیانه‌ای خواستار پایان چرخه ظلم و تبعیض علیه این شهروندان در ساختارهای فرهنگی و اجتماعی ایران و به رسمیت شناخته شدن حقوق انسانی آنها در سپهر سیاسی ایران پس از جمهوری اسلامی شدند.
کنشگران ایرانی روز یک‌شنبه در ونکوور به نشان همبستگی با اقلیت‌های تحت ظلم در ایران، ادامه دامن یک پیراهن رنگین کمانی نمادین را که شایا گلدوست، زن ترنس و فعال حقوق اقلیت‌های جنسی و جنسیتی، به تن کرده بود، در خیابان‌های ونکوور حمل کردند.
در بیانیه پایانی این کنشگران آمده است: «ما با اقلیت‌های جنسی و جنسیتی در ایران که زیر فشار ساختارهای ظالمانه فرهنگی، اجتماعی و سیاسی قرار دارند اعلام همبستگی کرده و خواستار توقف چرخه ظلم و تبعیض علیه افراد کوییر هستیم.»
این بیانیه افزود: «از آنجا که تحقق آزادی، نیازمند احترام به حقوق و آزادی‌های همه اقلیت‌ها است، تاکید می‌کنیم که در سپهر سیاسی ایران پس از جمهوری اسلامی، باید در قانون اساسي حقوق همه اقلیت‌ها و افراد کوییر تضمین شده و صرفنظر از تفکیک دوگانه زن-مرد، حقوق و آزادی‌های افراد صرفا بر اساس کرامت انسانی آنها به رسمیت شناخته شود.
به امید جهانی که در آن هیچ کس خود را در اقلیت نبیند.»
پس از اعترضات گسترده اقلیت‌های جنسی و جنسیتی در دهه ۶۰ میلادی که نقطه اوج آن در شورش‌های استون‌وال در ژوئن سال ۱۹۶۹ شکل گرفت، کشورهای مختلف جهان در هفته‌های پس از ماه ژوئن با برگزاری راهپیمایی با افراد کوییر اعلام همبستگی می‌کنند.
در حالی که بسیاری از اقلیت‌های جنسی و جنسیتی در ایران در خانواده‌های خود با خطر جنایت‌های ناموسی، از جمله قتل مواجه هستند، این بخش از شهروندان طبق قوانین جمهوری اسلامی نیز در خطر اعدام و سایر روش‌های قصاص قرار دارند.
مقامات جمهوری اسلامی به صورت علنی اقلیت‌های جنسی و جنسیتی را با القابی ناپسند مورد خطاب قرار داده و در اظهارات مختلف آنها را «منحرف» و «بیمار» می‌خوانند.
محمود احمدی‌نژاد، رییس‌جمهور پیشین ایران، در مهر ۱۳۸۶ در سخنرانی خود در دانشگاه کلمبیا در آمریکا، وجود افراد همجنسگرا را در ایران انکار کرده بود.
محمد‌جواد ظریف، وزیر امور خارجه پیشین جمهوری اسلامی، نیز در خرداد ۱۳۹۸ در نشست خبری مشترک با همتای آلمانی‌اش در تهران، در پاسخ به سوال خبرنگار روزنامه بیلد درباره اینکه «آیا همجنس‌گرایان باید طبق قانون اعدام شوند» گفته بود: «اصول اخلاقی و مقررات قانونی ما حاکم بر رفتار افراد در اماکن عمومی و ضرورت رعایت قانون و اخلاق عمومی است.»
این در حالی است که بر اساس گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس جمهوری اسلامی، در سال تحصيلی ۸۷-۸۶ بیش از ۱۷ درصد از دانش آموزان ایران خود را همجنسگرا خوانده‌اند.
سازمان عفو بین‌الملل پیشتر در پی اقدامات خشونت‌آمیز علیه اعضای جامعه اقلیت‌های جنسی و جنسیتی از سوی حکومت، خانواده و جامعه اعلام کرده بود که قوانین جمهوری اسلامی ارتکاب جنایت علیه همجنس‌گرایان را «مجاز» کرده است و «حملات خشونت‌آمیز و مرگبار علیه این افراد را به دلیل گرایش جنسی واقعی یا هویت جنسیتی آنها قانونی می‌داند.»
جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور وضعیت حقوق بشر در ایران، در گزارشی که در بهمن ۱۴۰۰ به شورای حقوق بشر این سازمان ارائه کرد، به مسئله «شکنجه‌درمانی» اقلیت‌های جنسی و جنسیتی در ایران اشاره کرد و گزارش‌ها درباره تجویز «شوک الکتریکی» و «تزریق اجباری هورمون یا تجویر داروهای قوی روانی» به کودکان همجنسگرا، دوجنسگرا و تراجنسیتی در ایران را تایید کرد.