او تاکید کرد:‌ «بهترین کلمه برای وصف حال روز این روزهای فوتبال ایران به عقیده بنده مظلومیت است و کثیف‌ترین واژه برای بیان اتفاقات سه ماه گذشته خیانت است. این را نشنیدم بلکه لمس کردم چون اینقدر خیانت سخت است که خود کلمه کثیف می‌گوید من را به خیانت نچسبان! چون آدم خائن دست به هر کاری می‌زند.»
او درباره اینکه گفته می‌شود اسدی مقدم از او خواسته استعفا بدهد تا حکم محرومیت صادر نکند، بیان کرد: «بله، تایید می‌کنم؛ البته فکر می‌کنم که ایشان بیشتر به فکر خودش بود تا من و فوتبال ایران و برای خودش دلش می‌سوخت و نگران خودش بود. کسی که نگران منافع ملی باشد و از خدا و حق بترسد و فضای کشور ، آینده فوتبال و نتایج آن را می‌بیند، دست به کار ناحق نمی‌زند. بگذارید بروم سر اصل مطلب، به‌نظر من کسی که ایران را دوست داشته باشد، تیم ملی را دوست داشته باشد و به مردم کشوراش عشق بورزد؛ به‌دنبال ملتهب کردن این فضا نمی‌رود تا در سال جام جهانی دست به هر کاری بزند و تیم برنده را نابود کند؛ ولی خب وقتی تو درست کار می‌کنی باید هزینه آن را بدهی! و من این‌قدر عاقل هستم که این را بفهمم.»

عزیزی خادم در بخش بعدی صحبت‌هایش آورده است: «من سوالم از عواملی است که این کار را انجام داده‌اند چرا در سال جام جهانی که کام مردم شیرین است! فدراسیون روی ریل بود چرا آن را از ریل خارج کردید؟ من به این واقف هستم که حتما اشکالاتی هم بوده اما سوال بزرگ من این است که چرا حلاوت صعود به جام جهانی و شیرین شدن کام مردم را از بین بردید؟ من این را باید بگویم که در تاریخ ثبت شود؛ من فدراسیون سوئیس یا آلمان را تحویل نگرفته بودم، یک فرا خرابه را تحویل گرفتم که هیچکس نزدیک آن نمی‌آمد. حالا که درست شد چرا این همه متقاضی برایش پیدا شد؟ همین متقاضیان می‌توانستند به‌صورت قانونی و از راه آن وارد شوند. در تاریکی خنجر زدن فقط می‌توانست در اینجا اتفاق بیفتد.»
عزیزی خادم صحبت‌های خود را با جملات به پایان برد: « روی سخنم با هیئت‌رئیسه‌ای است که امیدوارم سر جویی وجدان و انسانیت داشته باشند و به آن رجوع کنند. در انتها باید بگویم من از حق قانونی خود دفاع خواهم کرد و از تمام دلسوزان فوتبال می‌خواهم خودشان را جای من بگذارند. اگر کسی با موفقیت این چنین برخورد می‌کرد آنها چه می‌کردند؟ فدراسیون بدون شکست بودم و بابت تمام موفقیت‌هایم به من می‌تاختند. وای به‌حال من اگر روزی که یک باخت می‌دادیم و به این امید بودند...»