آرامش دوستدار، فیلسوف، نویسنده و پژوهشگر نامدار ایرانی عصر روز چهارشنبه، پنجم آبان ماه، در منزل خود در شهر کلن آلمان درگذشت.

آرامش دوستدار سال ۱۳۱۰ در خانواده‌ای بهایی به دنیا آمد و در سال ۱۳۳۷ برای تحصیل فلسفه به آلمان رفت و در دانشگاه بُن به تحصیل پرداخت.

او در سال ۱۳۴۱ از جامعه بهایی خارج شد و در دهه ۴۰ خورشیدی و به مدت هشت سال در بخش فارسی رادیو دویچه وله گوینده و مترجم بود.

آرامش دوستدار در سال ۱۳۵۰ در مقطع دکتری رشته فلسفه فارغ التحصیل شد و با انتشار اندیشه‌ها و آثارش به یکی از روشنفکران بحث‌برانگیز ایرانی تبدیل شد.

مفاهیمی چون «دین‌خویی» و «امتناع تفکر»، از مفاهیم کلیدی است که آرامش دوستدار در آثار خود به آنان پرداخت.

آرامش دوستدار در کتاب «خویشاوندی پنهان» در بخشی با عنوان «شاخص‌های فرهنگ دینی» بعد نخست «فرهنگ دینی» را عدم پرسش‌گری عنوان کرد و معتقد بود آنچه در فرهنگ دینی وجود دارد نه پرسش که «استخبار» است.

از آثار آرامش دوستدار می‌توان به ملاحظات فلسفی در دین و علم(۱۳۵۹)، امتناع تفکر در فرهنگ دینی(۱۳۷۰)، درخشش‌های تیره(۱۳۸۳)، خویشاوندی پنهان(۱۳۸۷)، زبان و شبه زبان، فرهنگ و شبه فرهنگ(۱۳۹۷) اشاره کرد.