در اعلامیه ترحیم داود رحمانی اعلام شده که او روز چهارشنبه ۲۸ مهر در بهشت زهرای تهران دفن شده است. در این اعلامیه او «مظهر حسن خلق و مهربانی» خوانده شده است.

داود رحمانی، مشهور به «حاج داود»، پیش از انقلاب ۵۷ آهنگری داشت، و پس از انقلاب نیز بعد از ریاست زندان قزل‌حصار، در بازار تهران فعالیت می‌کرد.

برخی از زندانیان سیاسی او را ابداع‌کننده یا استفاده‌کننده برخی از شیوه‌های شکنجه، از جمله «قبر»، «تابوت»، «قیامت»، «قفس» و «جعبه»، خوانده‌اند.

در این شکنجه‌ها، زندانی در میان تخته‌های نئوپان به طول دو متر و عرض و ارتفاع حدود ۸۰ سانتی‌متر محصور می‌شد و چشم‌بند بر چشم، بدون هیچ گونه تماسی با سایر زندانیان باید مدت‌ها بدون هیچ صدا و حرکتی در آن فضای محدود می‌نشست.

برخی زندانیان سابق نیز گفته‌اند که با دستور او چندین ماه بدون ارتباط با دیگر زندانیان در یک دستشویی محبوس می‌شدند.

شمار دیگری از زندانیان نیز با اشاره به مرگ داود رحمانی، به محاکمه حميد نوری، معاون دادیار زندان گوهردشت، در سوئد اشاره کرده‌اند.